Εδώ και μερικούς μήνες έχουμε μπει στην Εποχή του Μπολιάσματος (κατά το Εποχή του Χαλκού). Το κοσμοϊστορικό γεγονός της "πανδημίας" του κορωνοϊού προκάλεσε παγκόσμια αναστάτωση, ελήφθησαν σχεδόν απάνθρωπα μέτρα παντού και τελικά φθάσαμε στο πολυπόθητο "μπόλι" για την σωτηρία του ανθρωπίνου είδους για "να κερδίσουμε την ζωή και την ελευθερία μας πίσω"!

Και πρωτεργάτες σε αυτόν τον αγώνα "σωτηρίας" οι κυβερνώντες, οι κάθε λογής ειδικοί, τα ΜΜΕ, ακόμα και τα Hoaxes, αφού έπρεπε να έχουμε και ελεγκτές της αλήθειας... Αυτής της αλήθειας που σαμποτάρουνε πολλοί "συντηρητικοί", "αρνητές", "ψεκασμένοι" και "συνομωσιολόγοι", όπως το σύστημα βάφτισε όλους εκείνους που έχουν άλλη άποψη από την επίσημα αποδεκτή.

Πάμε λοιπόν στο προκείμενο. Το σύστημα, κυβερνώντες, αρκετοί αντιπολιτευόμενοι και ασφαλώς οι ειδικοί (λοιμωξιολόγοι και λοιποί επιστήμονες) παρελαύνουν νυχθημερόν στα συστημικά, επίσης, ΜΜΕ για να πείσουν ένα κοινό σε ένα συγκεκριμένο αφήγημα με επιστημονικές(;) τοποθετήσεις. Δεν δέχεσαι το αφήγημα; Δεν μπολιάζεσαι; Είσαι "αρνητής" και "ψεκασμένος", ή, με δυο λόγια, μακριά από την αλήθεια του αφηγήματος, που ασφαλώς πάντα είναι τεκμηριωμένη επιστημονικά. Ακόμα και η επίσημη Εκκλησία έχει παρασυρθεί από τον χείμαρρο του αφηγήματος και σπεύδει να υποστηρίξει ότι "άλλο η υγεία και άλλο η πίστη, οπότε στα ιατρικά θέματα ας αφήσουμε την επιστήμη να κάνει την δουλειά της".

Πίστη εναντίον Επιστήμης λοιπόν…

Όπου η πίστη βέβαια βολεύει να εκπίπτει σε μία από τις δύο παρακάτω καταστάσεις: είτε σε έναν συντηρητικό, αντιεπιστημονικό, ντυμένο με μεταφυσικά στοιχεία, φανατισμό, είτε σε μια νοησιαρχία, μια εγκεφαλική κατάσταση προσκόλλησης στην ιδέα του Θεού που θυμίζει δυτικές κοινωνίες, οπότε με την πρώτη πανδ... ευκαιρία δίνει χώρο στην επιστήμη ως το απόλυτο εργαλείο "σωτηρίας" και "προαγωγής" του είδους μας να αντικαθιστά την πίστη.

Το σύστημα, όμως, λογαριάζει χωρίς τον ξενοδόχο... Και ο ξενοδόχος είναι το πνευματικό δυναμικό της καθ΄ ημάς Ανατολής, η Ρωμιοσύνη, που παρά τις "σεβαστές" προσπάθειες δεκαετιών και βάλε, από κύκλους εντός και εκτός συνόρων, να αλλοιωθεί ή και να ξερριζωθεί από την καρδιά της περίεργης αυτής ράτσας που λέγεται Έλληνας, αυτό το πνευματικό δυναμικό βρίσκει απίθανους τρόπους να επιβιώνει και να μεγαλουργεί και στο σήμερα.

Όταν, μετέχοντας σε αυτό το δυναμικό αναφωνεί ο ορθόδοξος Ρωμιός: "Πιστεύω εις Ένα Θεόν..." δεν ασκεί φανατικά χριστιανικό οπαδηλίκι στον Θεό ούτε επιδιώκει να αναπαράγει θεωρητικά τί δεχεται περί Θεού. Απλά δηλώνει με τον πιο λιτό τρόπο τί ζει. Ότι δηλαδή, σχετίζεται με τον Τριαδικό Θεό και ότι Αυτός είναι η αναφορά της ζωής του. 

Γι’ αυτό και το ρήμα «Πιστεύω» δεν αποδίδεται με το: «θεωρώ ότι υπάρχει, νομίζω ότι υπάρχει», γιατί με αυτήν την έννοια και ο «έξω από δω» πιστεύει στον Θεό. Αποδίδεται, όμως, με πλειάδα όρων (που τελικά με μια λέξη συνοψίζονται στο Πιστεύω) όπως: «σχετίζομαι με, έχω πιστότητα στην σχέση με, αγαπώ τον, ζω τον, έχω την αναφορά μου στον», κλπ.

Ο ορθόδοξος Ρωμιός έχει πιστότητα στην σχέση με τον Θεό, αναφέρει εν εκκλησία σε Αυτόν ολόκληρη την ψυχοσωματική ύπαρξή του. Και την ίδια στιγμή, στον ιστορικό χρόνο της ζωής του, αγαπά την επιστήμη και πιθανώς από κάποιο πόστο να την υπηρετεί. Στον βαθμό όμως που και η επιστήμη υπηρετεί πραγματικά τον άνθρωπο. Γιατί δυστυχώς -ουκ ολίγες φορές στην ιστορία- έχουμε δει να ισχύει και το ρητό του Πλάτωνα: «πάσα επιστήμη χωριζομένη της δικαιοσύνης και της άλλης αρετής πανουργία ου σοφία φαίνεται».

Υπό αυτήν την έννοια, η χωριζομένη της αρετής επιστήμη τείνει να εκπίπτει σε έναν στείρο επιστημονισμό που διεκδικεί την πνευματική ιδιοκτησία κάθε υπαρξιακής αλήθειας απορρίπτοντας μάλιστα οποιαδήποτε μεταφυσική εκδοχή της, γιατί δεν μπορεί να την ελέγξει και να την διαχειριστεί με τα υπάρχοντα μέσα που διαθέτει. Όταν λοιπόν επικρατεί ο στείρος επιστημονισμός και διεκδικεί να ορίζει ακόμα και την ψυχοσωματική μας οντότητα, τότε ο Ρωμιός έχει ξεκάθαρη απάντηση: «πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή επιστήμη», παραφράζοντας την γνωστή ευαγγελική φράση.

Πίστη εναντίον επιστημονισμού τελικά...

Θα ήταν καλό να αναρωτηθούν οι οπαδοί του επιστημονισμού, αυτοί που με σαφή διάθεση υποτίμησης λένε τους άλλους «ψεκασμένους» και «αρνητές»: Μήπως ο τρόπος που εναποθέτουν την ελπίδα της ζωής και της υγείας τους στην επιστήμη θυμίζει πίστη; Μήπως η απόλυτη αναφορά στην επιστήμη (ως επιστημονισμό) θυμίζει τον τρόπο με τον οποίο ένας πιστός αναφέρεται στον Θεό του; Με την διαφορά ότι αναφορά των μεν είναι η επιστήμη, ενώ των δε ο Θεός;

Επιπλέον, ακούει κάποιος τους κάθε λογής «ειδικούς» για την επικινδυνότητα του ιού, την αναγκαιότητα της χρήσης μάσκας, την ασφάλεια των εμβολίων και απλά καλείται να τους ΠΙΣΤΕΥΕΙ! Είναι οι ειδικοί! Παρουσιάζουν μελέτες! Ξέρουν παραπάνω! Και τους ακολουθεί! Χωρίς καν ο ίδιος να τσεκάρει αν τα δεδομένα που παρουσιάζουν οι ειδικοί ισχύουν ή να προβληματιστεί από τα δεδομένα και λεγόμενα ειδικών που παρουσιάζουν διαφορετική εικόνα για τα πράγματα! Μίλησε για τον ιό και για την πανδημία ο Χ συστημικός πολιτικός, δημοσιογράφος, ειδικός; Είναι θέσφατο! Είναι ευαγγέλιο! Δεν επιδέχεται ελέγχου ή αντίρρησης!

Μίλησε κάποιος με προβληματισμό ή εναντίωση στο «κορωνοαφήγημα», που έχει ενδυθεί μάλιστα ένα φοβικό θρησκευτικού τύπου περίβλημα; Είναι «ψεκασμένος», «αρνητής», επικίνδυνος για την δημόσια υγεία και του αξίζει μάλιστα μέχρι και να απολυθεί αν δεν λάβει το «σωτήριο» φάρμακο απέναντι στον αόρατο εχθρό!

Μιλάμε για πίστη λοιπόν… Όχι, όμως, με τους καρδιακούς όρους της εν Χριστώ ζωής, που είναι ο θεμελιώδης άξονας της Ρωμιοσύνης. Εκεί όπου κυριαρχεί η αλήθεια, η σχέση, η ελευθερία, τόσο η προσωπική όσο και η κοινοτική.

Θεωρώ ότι ο μέσος οπαδός του κορωνοαφηγήματος, όπως πλασάρεται από τα συστημικά ΜΜΕ, λειτουργεί με όρους θρησκευτικής πίστης. Αυτή, όμως, η πίστη πάσχει αφού είναι μεστή του δυτικού τεχνικού πνεύματος, γι’ αυτό και είναι υποχρεωμένη να αποθεώνει την επιστήμη -πάντοτε ως επιστημονισμό- απομονώνοντας τον Θεό στον κόσμο των ιδεών και των εννοιών και δίνοντας υπερμεγέθη αξία στην ύλη. 

Αυτή η πίστη, επίσης, χρησιμοποιεί ως κύριο εργαλείο της τον ΦΟΒΟ, χαρακτηριστικό στοιχείο πολλών θρησκειών και δοξασιών ανατολικής προελεύσεως καθώς και των ολοκληρωτικών καθεστώτων. Ο φόβος είτε στον αόρατο εχθρό που μας απειλεί, είτε στα μέτρα και τις ευθείες πλέον απειλές των κυβερνώντων, απονευρώνει τον άνθρωπο και τον καθιστά υπαρξιακά ανάπηρο. Βλέπουμε άλλωστε, τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, την καταβαράθρωση των ανθρωπίνων σχέσεων, της δημιουργικότητας, της ορμής για ζωή. Βλέπουμε τα φαινόμενα διχασμού που τροφοδοτούν οι "ηγέτες" μας χωρίζοντας τους πολίτες σε προνομιούχους και μη προνομιούχους. Βλέπουμε τον βιασμό της κοινής λογικής, των πατροπαράδοτων αξιών και των πανανθρωπίνων δικαιωμάτων, χάριν μιας φοβερής πανδημίας με ελαχιστότατη όμως θνησιμότητα... Βλέπουμε πια να απειλούν στα ίσα οι "δημοκράτες ηγέτες" τους πολίτες...

Στώμεν καλώς αδελφοί, στώμεν μετά φόβου (Θεού)! Ο φόβος (ο εξ’ ανθρώπων) ποτέ δεν νίκησε, ούτε θα νικήσει, το Φως!

Πλ@στήρας