Αφού η νοσηρότητα που έχει απλωθεί στην πολιτική έχει πνευματικό υπόβαθρο, και ο πόλεμος που γίνεται προς τους χριστιανούς είναι πάνω απ’ όλα πνευματικός, έτσι κι εμείς με πνευματικούς όρους θα μιλήσουμε.

Το καύχημα κάθε χριστιανού δεν είναι οι σταυροί που μπορεί να λάβει στον πολιτικό στίβο, άλλα ο Σταυρός του Χριστού που κουβαλά στον στίβο της ζωής. Είναι πνευματικό ατόπημα να καυχιέται για οτιδήποτε άλλο, πέρα από τη θυσία του Χριστού στον Τίμιο Σταυρό και την ένδοξη Ανάστασή Του. Από εκεί πηγάζει κάθε λόγος χαράς, αγαλλίασης, περηφάνιας.

Κάθε προκοπή που κάνουμε στη ζωή μας, κάθε σκαλοπάτι που ανεβαίνουμε στην καριέρα μας, είναι ευλογίες Θεού και όχι προσωπικά μας κατορθώματα. Και κάθε έκβαση στη ζωή μας που μπορεί να μας φανεί αρνητική ή άδικη, πάλι δεν μπορεί να διαφύγει από το σχέδιο του Θεού, αρκεί να έχουμε καλή προαίρεση και να μην γινόμαστε αντάρτες με την πρώτη φορά που θα μας πατήσει κάποιος τον κάλο.

Πάνω από όλα εξετάζουμε την ψυχή μας αν έχουμε «σταυροδοσία» από τον Θεό, και όχι από τον κόσμο. Οι Άγιοι μας, καυχιόντουσαν για τα παθήματά τους, που μάλιστα ήταν και πολύ σοβαρά. Είτε αντιμετώπιζαν αρρώστιες, είτε φοβερές συκοφαντίες, είτε προδοσίες και πίκρες από αδελφούς, είτε ακόμα και μαρτύρια, δεν σταματούσαν να αφήνουν το θέλημά τους στα χέρια του Θεού.

Εμείς ασφαλώς δεν είμαστε Άγιοι, είμαστε αμαρτωλοί που ελπίζουν στον Θεό, άλλα οι Άγιοι είναι η πυξίδα μας σε όποιο χώρο και αν κινούμαστε, είτε αυτός λέγεται δημοσιογραφία, είτε πολιτική, είτε αθλητισμός, είτε τέχνη, είτε οτιδήποτε άλλο.

Ε λοιπόν όχι και να δημιουργούμε ολόκληρο ζήτημα, επειδή το μοναδικό μας «πάθημα» είναι ότι θίχτηκε ο εγωισμός μας. Μέχρι «χθες», η φωνή των χριστιανών ήταν παραγκωνισμένη στο πολιτικό τοπίο για δεκαετίες. Τώρα αναδείχθηκε μια συλλογική προσπάθεια, ακριβώς επειδή είχε πνεύμα αυταπάρνησης και αυτοθυσίας. Φέρει την ευλογία να αποτελείται από αγνούς πατριώτες και εργάτες του Ευαγγελίου που λειτουργούν ως σύνολο με κοινές αξίες.

Καμία φωνή από αυτές δεν περισσεύει, και καμία δεν θα είχε ακουστεί αν δεν μας ένωνε όλους η αγάπη για την πίστη μας και την πατρίδα μας, ώστε να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον. Οι χριστιανοί δεν ψήφισαν τόσο τα πρόσωπα, όσο τις αξίες και τα ιδανικά που πρεσβεύει η ομαδική αυτή προσπάθεια. Το πνεύμα ενότητας που πρέπει να εμπνέει η Εκκλησία, είναι οδηγός και για κάθε αγώνα με χριστιανική ταυτότητα.

Η πολιτική σταδιοδρομία έρχεται και παρέρχεται. Οι σημερινοί πρωταγωνιστές, μπορεί αν χάσουν τον προσανατολισμό τους να γίνουν κομπάρσοι και μεθαύριο να χαθούν. Το Έθνος δεν έχει ανάγκη εμάς, άλλα εμείς έχουμε ανάγκη αυτό. Ο Θεός μπορεί πολύ εύκολα να προωθήσει τα σχέδια Του, χωρίς τις «αφεντιές» μας. Άλλο είναι το μεγάλο ζητούμενο. Κουβαλάς τον σταυρό σου έχοντας εμπιστοσύνη στο σχέδιο του Θεού και δοξάζοντας Τον; Τότε είσαι σε άγιο δρόμο.

Δεν δέχεσαι τον σταυρό σου; Βαρυγκομάς; Θέτεις το προσωπικό σου συμφέρον πάνω από το συλλογικό; Δημιουργείς αναστάτωση και έριδες; Ζυγίζεις την αρχοντιά σου με τα μέτρα του κόσμου και όχι με την πρόνοια του Θεού; Δεν είσαι σε καθόλου καλό δρόμο. Σε έχει προσβάλει το μικρόβιο της πολιτικής.

Και 100.000 σταυρούς προτίμησης να λάβεις, αν απαρνηθείς τον έναν σταυρό που σου αναθέτει ο Χριστός να σηκώσεις μαζί με τους συντρόφους σου, τίποτα δεν έκανες. Ζημιώνεις πνευματικά τον εαυτό σου και αδικείς τους συναγωνιστές σου γιατί τους φορτώνεις ακόμα περισσότερο βάρος, παρότι αγωνίστηκαν το ίδιο σκληρά με εσένα.

Και αν δεν φερθείς σαν ταπεινός στρατιώτης αυτής της ευλογημένης προσπάθειας, τότε τι καινούργιο θα προσφέρεις σε αυτόν τον διαγωνισμό αλαζονείας που λέγεται πολιτικό σύστημα; Και ως στρατιώτης που βρίσκεται σε έναν πνευματικό πόλεμο, πρέπει να σεβαστείς την ιεραρχία, να συμμορφωθείς με πράγματα που μπορεί βραχυπρόθεσμα να σου φαίνονται ακόμα και παράλογα, να δικαιολογήσεις και τις ξαφνικές αλλαγές σχεδίων, να δείξεις εμπιστοσύνη στον αρχηγό, διότι αυτός βλέπει πολύ καλύτερα τη συνολική εικόνα του μετώπου.

Μια αλλαγή στρατηγικής που φαινομενικά δείχνει να ευνοεί ένα άτομο και να «αδικεί» ένα άλλο, δεν θα μετρηθεί στα μέτρα ενός μεμονωμένου προσώπου, άλλα στα μέτρα του ιερού σκοπού για τον οποίο εργάζονται όλοι μαζί. Εδώ πέρα διακυβεύεται το αύριο της πατρίδας μας, δεν μπορούμε να κολλάμε σε μικροπολιτικά πείσματα.

Είναι ανθρώπινο να υπάρχουν απογοητεύσεις και στιγμές αδυναμίας για κάθε άνθρωπο. Δεν έχω διάθεση να εξουθενώσω κανέναν. Όλοι πολεμούμε με τα πάθη μας και τα λάθη μας. Ο αγώνας είναι άνισος, γεμάτος πειρασμούς και παγίδες. Δεν είμαστε όμως μόνοι μας. Όπου υπολείπεται ο άνθρωπος, συμπληρώνει ο Θεός. Όπου δίνεται το προβάδισμα στον Θεό, μεγαλουργεί ο άνθρωπος.

Μόνο τη μετάνοια να μην αφήσουμε, ως αφετηρία για κάθε προσπάθεια και ως ανασύνταξη για κάθε πνευματική πτώση. Η συγχώρεση έχει ήδη δοθεί από τον Σταυρό. Η αδελφοσύνη υπάρχει μεταξύ μας. Η καλή προαίρεση, επίσης. Καμία φωνή δεν περισσεύει και κανένας κόπος δεν χάνεται από την κρίση του Θεού. Αυτή θα πρέπει να μας απασχολεί, και όχι η κρίση των ανθρώπων.

Περικλής Γκιόλιας

πηγή: www.sportime.gr